Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Yüreğiniz dert görmesin kaleminiz daim olsun hocam anlam dolu bir şiir okudum kaleminizden, keşke insanlık olarak ölüm denen gerçeği hep hatırlasak, hatırlasak da adımlarımızı öyle atsak nice şiirlere inşallah
Sonsuz saygılarımla
nefis anlatım,nefis dizeler yüreğinize sağlık kutlarım dost kalem
Çok güzeldi... Okurken "ne umduk ne bulduk"dedim...Bir yenilmişllk duygusu gelip oturdu yüreğime...
Eskiden "gönül kırmak" gibi bir deyim vardı... O da yürürlükten kalktı.. Varsa yoksa çıkar... Oysa şiirin de dediği gibi , bir kaç metre bezdi giderken götüreceğimiz... Değer miydi bunca hoyratlığa...
Kaleminiz hep yazsın. Yüreinize sağlık...
Kimbilir, ne maviler grileşti gökyüzünde
Işıl Işıl bakarken tebessümlü yüzlere
O bakışlar alındı ellerimizden
Hayat böyle bir şey sanıyorum. Pembe düşler, maviliğe gülümseyen yüzler bir tebessümü
bölüşmek, hayatın lezzetini paylaşmak isterken geriye hüzün kalır.
Hisseden gönlünüze esenlikler dilerim.
Çıkar aldı başını gidiyor insanların ömründe. kırılacak kalp, gücenecek gönül hiç umurunda değil kimselerin. Oysa geride bırakılacak en güzel duygu çocuklarına bırakılacak güzel bir kalp ve unutulamayan anılar... Yüreğine sağlık.
Daha neler götürdü herbirimizden
Kim bilir...
Kim kimi biliyor değil mi...
Çok anlamlı bir şiir okudum
Yüreğinize sağlık tebriklerimle.
kim bilir,
perdeler açılınca ne gösterir hayat
ne verir, karşılığında ne alır
Şebboyların içinde saçını tarar havai sabah tadında bir şiir daha… Bakışımın iki avucunda yunar kederim….ve sizin deyiminizle : Gözlerimin içinde ne acılar yıkandı, ah! Yüreklere dokunuyorsunuz…Takdir ve hayranlıkla okudum her satır…her mısrayı…
Şiirlerim bir iç dökúmdúr. Gösterdiğiniz alakaya çok çok teşekkürlerimi gönderiyorum , sıcak Trablus tan , soğuk İskandinavya ya
Hep selamla kalın, iyilikle kalın
...
Dokunmayın
Bırakın ağlasın
Kimbilir neler yaşadı
Ağlasın
Ağlasın da rahatlasın
...
Tebrikler
"...siz bilmezsiniz
ben de sizinkileri bilmem
kim bilir,belki de her birimiz
birilerinin yüreğinde yaşayan ölüleriz."
Kim bilebilirki
Kimin içinde neler büyüttüğünu , neler neler geçtiğini aklından , nelerle dolu sine
Çok teşekkürlerimle saygı ve selamla
Bu şiir ile ilgili 41 tane yorum bulunmakta