Dokunmayın Yaralarıma Şiiri - Nazife Ilıkcı

DOKUNMAYIN YARALARIMA

Kendi karanlığın şiirini yazıyorum artık.
Yılların kahrını çekerek ağaran Saçlarımın.
Dökülen her telinden acı sözcükler,
Dökülüyor kalemime.
Bunca yılın derdini kahrını çeken bedenim,
Çok yorgun artık.
Müftelası olduğumuz vazgeçemediğimiz,
Bu hayatın tüm yükünü yükledim sırtıma.
Dokunmayın bana dokunmayın Yaralarıma.
Sadece sabrediyorum, arkamı dönüp,
Gidemediğim tüm insanlara.
Dikenli sözlerine, gölgeli bakışlarına, ve en çokta Samimiyetsiz sarılışlarına.
Sadece sabrediyorum.
Zaman iyileştirir derler,zaman öldürüyor oysa.
Ne bir selamı kaldırır oldu, ne de doğru bir kelamı sayar oldu bu devrin insanları.
Ne şarkılarda aranır oldu gidenler.
Ne de şiirlere konu oldu kaybedilenler.
Her kesten kacıyorum bu günlerde.
Ama bir kaçış değildir suskunluk.
Bir bakıştan daha çok fazlasıdır.
Hayata olan öfkeni, kırgınlıklarını, kırgınlıklarını,
İçinde saklamaktır artık.
Dokunmayın bana dokunmayın Yaralarıma.

Söz&yazar Nazife ılıkcı