Dokunmayın Bana Şiiri - Mözgür Özbek

DOKUNMAYIN BANA

efkarım var yine dokunmayın bana
benim isyanım alnımdaki yazıma
başımı alıp gidesim var dağlara
hayat kahır oldu dokunmayın bana

yaz ayında karlar yağıyor serime
mihnetim kalmadı olunmaz sevgiye
kim geldiyse dert çile verdi gönlüme
sizin olsun hayat dokunmayın bana

gönülden çekip gitti yaren yoldaşlar
kire pasa bürünmüş aşklar sevdalar
kalbimi terketti çocuksu umutlar
harap viran kaldım dokunmayın bana

kader güldürmedi yaşlı gözlerimi
aldı neşe sevinci verdi dertleri
bal diye verdi ağulu zehirleri
tez geldi ecelim dokunmayın bana

bahtımın kapısı hüsrana açıldı
can dediğim kim varsa candan olmadı
her birinin başka başka yaraları
dargınım herkese dokunmayın bana

arsız değildimki ben arsız ettiler
yurtsuz değildimki ben yurtsuz ettiler
yüreğimi kanattı haince sözler
dosttan hançer yedim dokunmayın bana

zamansız bir fırtına esti ömrümde
kader vurdu serimi yerden yerlere
güvenim kalmadı artık kimselere
kabettim özümü dokunmayın bana

yoruldum artık düştüm elden ayaktan
gözüm ayrılmaz oldu kara topraktan
geçmişte ne murat aldımki dünyadan
geleceğe küstüm dokunmayın bana

dertle ızdırapla kor ateşte piştim
yalan dünya malından dünden vazgeçtim
tuz bastım ben yarama merhemden geçtim
tabibler çaresiz dokunmayın bana

dokunmayın bana halime bırakın
bir garip öldü diye ağıtlar yakın
mezarımı dağ başına derin kazın
kurt kuş amin desin dokunmayın bana

m.özgür özbek