Dokunmanın Gölgesinden Uzaklaşıyor Yüzün

Dokunmanın Gölgesinden Uzaklaşıyor Yüzün

Senin kadar beklemedim
Ölümü sen kadar
Fazla…
Geçmişten koşup gelen çığlıklar arasında
Çaresiz kalışlarla
Gecenin ipek teninden sıyrılan
Kederden az değildim
Senden fazla…
Yüzün akıp giderken
Gözlerimin gölgesinden
Külünde mavinin
Bağışlanan dileklerin
Belleğinde balıkların
Yok olduğunu öğrendim
Senden az
Unutuştan fazla…
Kaybolan yılların
Gerçekliğiyle ağırlaşan
Romana rehin bıraktık
Acının hakikatini
Bu yüzden harflerin eksikliği
Vururken yüzümüze
Kendimize dönecek
Sözümüz kalmadı
Aşk’a az
Ayrılığa fazla…
Soruların çengelinde
İntihardan yorgun cevapları
Sabırla siliyor zaman
Işığın yalanıyla
Yarım kalan rüyalarla
Terinden eksik sabahlara
Uyanmak
Çırılçıplak yalnızlığımla
Sana az
Yokluğuna fazla…
Yağmur yağdığında
Sonsuzluk yangını kuşatıyor içimi
Çöllerde gezdiriyorum
İsmini
Ellerim küçülüyor
Dokunmanın gölgesinden
Uzaklaşıyor yüzün
Rüzgarın kahrıyla dağılan kumlarla biçimlendiriyorum anıları
Yarına dönebilmek telaşı sarıyor
Sadık hüznümü
Ama, yaşanmışlığı tanımlayamıyorum
Hayatın ruhunu kaybettim
Seni kaybetmekten az
Ölümden fazla…

Vedat Öztürk