Dokunmak Şiiri - Sadık Özkan Sadıkoğlu

Daha, küçük bir çocuktum,
Mahallede en çok şeker bendeydi.
Renk renk şekerlerim vardı,
Kavanozlar dolusu şekerlerim
Kokularını ezbere bildiğim
Tadını hiç bilmediğim, şekerlerim vardı benim.
En çok bilya da bendeydi,
Rengarenktiler ve hepsi yeniydiler.
Hiç oynamadım onlarla,
Hiç kazanmadım arkadaş oyunlarında.
Daha hiç şişirilmemiş balonlarım vardı,
Pudrası üzerinde olanlardan.
En uzun ip de bendeydi,
Ne bir salıncak kurdum,
Ne atladım üzerinden, kahkahalarla.
Tam yüz tane topum vardı,
Birini bile dikenliklerde patlatamadım.
Arkadaşlarım, kıskanırlardı beni
Ben, onları kıskanırdım, için için.
Onların bir şekeri vardı,
Benim yüzlercesi oysa.
Ama onların babası, "bakkal" değildi.