Dokunmak Şiiri - Nevin Akbulut

Eski dokunuşun yeni var oluşu

İnsanlık takvimine uymayan zamanlarda yaşadık biz
Ben şimdi başka bir senden kendime geliyorum

Kendime gelmelerim yarı yolda kaldı
Bir duman çıktı karşıma
Topuklarım kaldırımları yarıladı
Duman ciğerlerimi kapladı

Birlikte uçuştuk gökyüzünde
Ayaklarım yerde

Kendime gelememenin ağır telaşı var içimde
Sigaraydı en çok seni bana anımsatan
Dokunurdu

Yine de seni hatırlatan şeyler hep dokunsun isterdim
Devam etti bu dokunmalar daha fazla
Seni hatırlatan herhangi bir şeyin dokunması

Hiç dokunmadı bana

Ellerin değemediği için dokundu her şey
Zamanla hava bile
Avuç içlerimi hiç açamadım dünyaya
Tırnaklarımla tutundum, kırıldığı yerde koptu ipim
Düştüm, bir daha hiçbir düşe düş olamayacak kadar düştüm
Hızla uzaklaştım; önce dokunduğun ellerinden
Sonra senden
Kendimden
Ama gözlerinden uzaklaşamadım
Onlar her uzaklaşmaya çalıştığımda dikildi karşıma
İki yabancı polis gibi

Kaçamadım

Dilediğin kadar uzaklaş
Bazen gidemezsin
Ayağımın birisi sallantıda
Dünyadan düştü düşecek seansları düzenliyor her akşam
Tek kalabalık
Çok yalnızlık
Bir başına

***

Herkesin görebileceği, kimsenin anlayamayacağı derinliklerimiz var
Yalnız atan kalbimi yalnız diye biraz da sen cezalandır
Ama dokunulmaz
Senin dokunduğun hiçbir şey dokunulmazdı çünkü

Kesik bir damardan akan kırmızı ikna eder gözlerini
Gözlerin ikna olurken ellerin tutmaz
Dokunmayı unutursun son kez
O sıcaklığı –suni bir sıcaklıktır bu
Bir daha yakalayamazsın
Dokunmaya hazır hissettiğinde kendini
Tüm sıcaklığı soğur kalbin

Bir kez daha geç kalırsın
Bir kez daha geç kalmanın görevini sonsuza kadar tamamlarsın
Ama tamamlanmaz
Geriye kalan hiçbir şey

Üzerinde durma fazla eskilerin
Yeni dokunuşlar gerek belki de eskilere yeniden
Yenilenmek için

Dokunmadıkça eskir çünkü

(Otuz Ekim İki Bin On Üç 15 30)