Dokunma Uyanmasın

Pervasızca yaşamak için mi bu dünya
Yoksa adilerle birlikte olmak için mi?
Daha genç yaşımda yaşadım yıkımları
2´sinde kaybettim baba diyemediğimi
Beni 24 yıl tek başına büyüten
26´sında kaybettim bir yalanla...
Yaşamak şeref mi bu şekilde
Yoksa içiçe girmiş dertlerle yüzleşmek mi?
Varolmaksa uçurumun kenarında acıma kendine
Onların yaşantısı mı sana ters
Sen mi onlara zıtsın?
Ne olursa alıştım derken
Herşeyi bir anda yok bilmek mi güzel?
Köpekler istedi diye atların ölmesimi gerek misali
Yoksa köprüden geçene kadar dayımı demeli...
Uymaz be bana
Ben tek başıma kalayım
Defolun başımdan yine yalnızlardayım..
Bugün geceyse
Yarın güneş benim için doğacak...
İçimde yığınca üreyen nefret duygularım
Masumca uyuyor sessizce
Bırakın dokunmayın onlara
Uyanmasın,
Yoksa ne ben varolurum ne de sen yok olursun
Sadece siz karanlığa alışırsınız
Ben ise yeniden güneşi gülümsemek için
Sabahı yalnız karşılarım...