Dokunma Bana Şiiri - İlyas Gültekin

Uzun zaman aradan sonra ilk defa içim sızladı...
Gem vurduğum sancılarım yeniden acıtamaya başladı canımı..
Geçmiş yaraların izinden kanamaya başaladım...
Ben vazgeçmiştim dokunma bana...

Alışmıştım yanlızlığın soğukluğuna..
rastlamıyordum sana en kuytu sokaklarda...
Yeni yeni yeşermişti yüzümde tebesümler...
Farklıydık, farklıydın tektim ve kimsesizdim...
Kimsem oldun önce sonra hiç kimse olmayı öğretin
Alıştım ben dokunma bana...

Giden herşey gibi gelmende zamansız oldu...
Olmazsa yaşayamam, yapamam dediğim herşey olmadan yaşamayı öğrendim...
Mutlu olmak istemeyi bıraktım güçlü olmayı öğrendim...
Sana dair herşeyi kaldırdığım raflar tozlanmışken...
Çarsizliğe en büyük şifanın sabır olduğunu öğrenmişken...
Her sorunla tek başıma mücadele etmeyi başarmışken...
Gelme dokunma bana...

Az önce farkettim..
Pencerenin kenarında duran resminde eskimiş...
Zaman zaman elime alıp izlerdim vede konuşurdum...
fark etmeden göz yaşlarım düşerdi resminin kenarına, onunda etkisi var tabi eskimesinde...
Seni unuttuğumu, sensizde yaşanabildiğini, resmini elime almayı bıraktığımı fark edince anladım...
Senden kalan son resmide yakıyorum senden kalan eskimiş anılarla beraber..
Ben böyle iyim dokunma bana...
Dokunmaa...