Dokunma Şiiri - Ahmet Levent Ay

Dokunma sırrıma!
Dokunma sırrıma ki, her dokunduğunda,
Sana dokunur yüreğim… Sana özenir...
Hem sana bezenir...
Senden desenler dokur fikrim.
Senden ibaret ince güller edinir.
Her dokunduğunda,
Ayarsız piyanolara dönüşür ruhum…
Dokunduğun yerler bin notayla ses verir...
Sen bilemezsin, ey nakkaşım!
İğnen bedenimi deler;
Ruhun, ruhuma ilmeklenir.

Dokunma artık!
Bana dokunma!
Beni nakşınla dokuma!
Sana ait gülizarıma dokunma!
Beni “Sen”e dokuma!
İçimdeki sana artık dokunma!
Söyle nedir bu düşmanlığın gaflet uykuma?
Hem batırdığın iğneye tesellin nedir?
Bak şu gamsıza!
Bak şu arsıza!
Bak şu hayırsıza!
Dokur da hayallerimi suret-i şekline,
Nakşını bilmezden gelir.
Hem bin kahreder mülküme…
Hem bin küfrettirir...

Dokunma canıma…
Canımı acıttıkça keyif mi almaktasın?
Nasıl da bin anıyla her gün aklımdasın!
Dokunma canıma…
Bırak, lütfen, almadığın yalnız o kalsın.
Bırak, insanlar beni zihayat sansın.
Dokunma canıma…
Sen bir ömür inanılmış yalansın…
Bırak, yarım aklım, her dem inansın.