Dokunma Şiiri - Levent Topludal

Benim için kendini eriten arkadaşım!
Sevdiğimin elinden bir yaradır almışım:
Sırtımdaki bıçaktan ben memnunum, dokunma!

Islanıp uyandığım, gafletten başka nedir?
Üzerime damlayan, rahmetten başka nedir?
Sığındığım saçaktan ben memnunum, dokunma!

Senin bildiğin kadar pîr ü pâk değilmişim:
Demek ki ikamete müstahak değilmişim.
Beni atan kucaktan ben memnunum, dokunma!

Tefekkür merkezine sirayet etmektedir,
Cehennem azabına işaret etmektedir:
Havadaki sıcaktan ben memnunum, dokunma!

Darılamam, sesimi işitmemişlerse de.
Benim gibi, kimseyi üşütmemişlerse de
Aralık’tan, Ocak’tan ben memnunum, dokunma!

Kimseye yükleyemem sağ kolumun suçunu:
Tümünü kestirmeyip, parmağımın ucunu
Budattığım nacaktan ben memnunum, dokunma!

Fikrimdeki şeytanın arkasına takılıp
Cepheden kaçacakken, iki büklüm yıkılıp
Bırakmayan bacaktan ben memnunum, dokunma!

Karıştırır isek de bazen zehri ve balı,
İnsanın hayatında iki yön bulunmalı.
İskeleden-sancaktan ben memnunum, dokunma!

Üzülme, her şey gidip varır olacağına;
Haramla kapağına kadar dolacağına
Kırılan kap-kacaktan ben memnunum, dokunma!

09 Mart 1999