Dokunma Şiiri - Yılmaz Tosun

Pes ediyorum artık…
Dönüşü olmayan yolun sonundayım…
Çaresiz boyun eğiyorum kaderime,
Onca acının yaşattıklarından sonra,
Arkama bile bakmadan,
Gözlerimden dökülen iki damla yaş,
Yüreğimdeki yenilmişlik ile,
Selamlıyorum sensiz ilk günü…

Bu ilk gidişin olmadı,
İlk diz çöküşümse hiç olmayacak…
Her kaçışının ardından,
Gurur duyarak baktım anılara.
Ve sebebi olan göz yaşları döktüm acılara.

Bilmemki kaç kez kadeh kaldırdık mutluluğa…
En son akdenizin lodosunda idik,
Bir sen,bir ben ,birde aşk ı derun,
Ellerin ellerimde,
Gözlerin ,ahh o kara gözlerinin hayali,
Göğsümün yangın yerinde.
Kapılmış düşüncesiz,yarınsızdık,
Zil zurna sarhoş idik aşk denizinin meyinde…
Ayrılık saati gelmesin diye dualar eylerdik,
Sarılıp gitme derdik ,
Bitme derdik düşlerimize…

Hiç eremeden mutluluğun limanına,
Ala bora ettin beni,
Vurup parçaladın,
Asi bir fırtınada…
Dokunma demiştim sana,
Umutlarıma,yarınlarıma sakın dokunma…

Oysa sahte bir sevda,
Adice bir veda,
Yalan ,sahte,onursuz masallar okudu kulağıma…
Hiçbir şeye değilde ,
Seni sevdiğime yanarım…
Dokunma dediğim halde,
Elinde oyuncağın olmuşum,
İşte buna nasıl dayanırım…
Dokunma artık düşlerime,
Eski mazilerime,
Dokunma…