Dokundum, Yok Oldun! Şiiri - Büşra Özdemir

Dokundum, yok oldun!
Sen vardın içimde, kayboldun.
Ne aradım, ne de buldum.
Çok yoruldum…
Bir masaldın, roman oldun.
Hayallerin içine kurdum seni.
Bir gülüşümde vardın.
Bir de gamzelerde.
Gamzem yoktu benim.
Gülüşlerim de yoktu.
Karar verdim, bu sondu.
Uçları kırık hayaller kurdum bugün.
Yarım kaldı hepsi, devamı gelmedi.
Saygısız davrandım kendime, haksızlık yaptım.
Kendimi geriye sardım.
Sararmış duygularım döküldü.
Sonbaharlar oldun hayatımda.
Sense yeşil kalacak tek ağaçtın.
Baktım ki çoktan sararmışsın.
Firar eden duygumdun sen.
Ya da yarım kalan şiirim.
Belki de henüz bitmemiş sevgim.
Akan gözyaşımdın, sönen mutluluklarımdın.
Hüzün olsun sadece bende.
Bugün fark ettim…
Sahteydin ve hiç gerçek olmadın.
Yalandın…
Kalp ağrımdın…
Yalnızlığımdaki bağırışımdın…
Belki de söylediğim tek beyaz yalanımdın…
Nerede yaptığım çocuk şakalarım?
Nerede ille de senli haykırışlarım?
Kaybolsun sen bende, izin kaldı sadece kalbimde.
Birkaç anı ve birkaç fotoğrafın.
Anlamlı bakışların…
Senden geriye bunlar kaldı…
Bir de şarkılar, bitmek bilmeyen şarkılar.
Bir anlık sinirimdin, çaresizliklerimin çaresiydin.
Sen gittin, kayboldun.
Dokundum, yok oldun!