Dokundum hicrana Şiiri - Ekrem Nalbantlı

Kim görmüş güldüğümüz, bizde hicrân âdettir
Muhabbet kesmez bizi, bu hâlet halâvettir

Her dem düşüp aşka, gel pâre, pâre yan gönül
Dost kalmamış meydanda, kendine dayan gönül

Âleme ki geldin, zillet-i gâm çekmeye
Gâm-ı sürûr eyle de, zevk-i sefâ etmeye

Koyduk malı metâ-ı, hicrân sürdük gönlümüze
Ağladığın belli etme, hicrânsız görün göze

Bir dost ile işret kıldık, sefalandık mest ile
Gafillere mestûr olduk, bu mest-i hârab ile

Bir saf olduk sevenlerle, yalnız Hak murad edip
Muradından geçenlerle, Hak için olduk edip

Sûfi oldum ne kuşandım, zâhir eğnime hırka
Ne zâhir cismimde kaldım, ne de derdimdir hırka

Cism ile sûfilik olsa, anlaşılmaz kim kâlender
Ne kâlender ne kim sûfi, hakikatten bi haber

Dünya zindan olsa da, hazinesi cân imiş
Hicrân sürenin yaşı, içe akan kan imiş

Ağlamayı terk edemem, mânâda hoştur vatanım
Varı yoğu nem varısa, Hak aşkına satanım

Kim hicran sözünü eder, unutup bildiğini
Bilmez kim dediğini, görüp bildirdiğini

Bu aşk-ı deryaya dalan, susuzluğa kanmaz sanki
Aşk olmuş bizim barımız, bazen bekri bazen sâki

Okuyup ilmi mûsaftan, tetkik ettik mûtenâ
Komadık kalb-i lisândan, ya Hu! ya Rabbenâ!

Bizim dervişlik sohbeti, kâlp evinden iner gelir
Kamu gafil meclislerde, sohbetini sürer gelir.