Dokunduğunda bana ellerin

Bana ilk dokunduğunda ellerin,
Ben, ürkek bir ceylan gibi titredim.
Dudakların dudaklarımda,
Tenin tenimde,
Kalbini ben kalbimin içinde hissettim.
Varlığın varlığımla,
Ruhun ise ruhumla bir olmuş sanki bana ilk dokunduğunda ellerin.
Dudaklarımdaki şarabın acısı ile çarşaflarımdaki kokun el ele tutuşunca
Ruhunun bende bıraktığı kalıntıyı canlandırıyor anılarla
Ve işte o zaman ben seni görüyorum.
Uzaktasın ama
Bedenimde bıraktığın izlerle senin kalbin
Hala atıyor içinde benim kalbimin.
Bana ilk dokunduğunda ellerin,
Ben, ürkek bir ceylan gibi titredim.
Çünkü senden öncesi adeta silinmiş,
Geçmiş ise beni terk etmiş
Ve ben,
İlk defa doğdum bana dokunduğunda ellerin.
Zira öyle yüksekte ki benim aşkım
Bütün kubbeler üst üste dizilse
Ve yedi gökyüzü bir araya gelse
Sen yine de daha yücesin
Bana dokunduğunda ellerin.
Kalbin kalbimin içinde
Ruhun ruhumun ve bedenin bedenimin içinde
Sen benim, ben ise seninim.
Ölümün soğuk dudakları beni gelip öptüğünde
Ve ruhum dünyayı terk edip gittiğinde
Ben seni bulacağım gökyüzünde.
Zira ancak var olabilir cennet de cehennem de,
Kalbin atarken kalbimin içinde.
Her an ise bir ilktir benim için
Bana her dokunduğunda ellerin…
Ve ben
Yine ürkek ceylan gibi titrerim.

Rana Marcella Özenç