Dokunamıyorum Şiiri - Süllü Veli Arpaç

Ne siyahtı sevgimin rengi
Ne beyaz.
Görüyordum gözlerini,
İşitiyordum sesini; ama
Dokunamıyordum
Siyah beyaz da değildi üstelik sevgimin rengi
Ama dokunamıyordum
Sevda üstüne yazılmış her şarkının
İçine düşüyorum
Düşüyorum da çıkamıyorum
Sokaktaki insanlar
Sen kokmaya başladı
Adım attığım her köşe başından
Sanki sen çıkacaktın
Mesela şimdi ben,
Bir pencerenin önüne oturmuş
Seni düşünürken,
Sen ne yapıyordun?
Sessizlikle konuşur gibi konuşuyorum seninle
Cevapsız sorular soruyorum kendime
Mesela aynı şehirde olduğumuzu biliyorum
Üstelik üstünde ne var onu da
Ama dokunamıyorum
O kadar yakınken
O kadar uzak duruşun var ya
Kimseye böyle zulüm yapılmaz
Ve hiç kimse sabır taşına benim baktığım gibi bakamaz
Önüm arkam yalan
Sağım solum sen
İçimdekileri bir bilsen
Ama dokunamıyorum
Güneş de küstü günlere
Günlerde bir bir geçiverdi
Aylar yıllara ulaştı
Yağmurlar yağdı bu şehre
Yapraklar da düştü
İsyankar sevdalarda,
Tükendi karanlık bir köşede
İçimde bir seni yenemedim
Bir seni bitiremedim
Bir elim diğerine titrek
Bir elim eline değmedi
Bir gecem seni düşünmeden de geçmedi
Ve biliyor musun
Her karanlığın gün doğumunda
İşte tekrar sancılanıyorum sana
Sevgiliye bir mektup yazarcasına
Ve bir çocuk heyecanıyla
Her sancıyan günün sabahında
Aşık oluyorum sana
Oysa aşk nedir onu bilmiyorum
Yaşatmadın o duyguları bana
Görüyorum gözlerini
İşitiyorum sesini;
Ama dokunamıyorum
Dokunamıyorum ilk baharı anımsatan saçlarına
Mevsimler gelip geçerken yanımdan
Sonbahara takılıp kalmışım
Hep yalnız
Hep üzgün
Ve hep tek tabanca
Ne kolum tutar başka bir şeyi
Ne de gözlerim görür o güzel renkleri
Oysa siyah beyaz bir sevda değildi bizimkisi
Ve hiçbir güzel renge değmemişti gözlerim
Karışık bir sevdaydı benimkisi
Gördüm,görmedin
Duydum,duymadın
Dokunmak istedim
Sen en içten çağrıma cevap vermedin

Yazan:Süllü Veli ARPAÇ