Dokunamadığım Sevgili Şiiri - Yasemin Güven

Dokunsam bir nefes kadar yakınımdasın ama
Elimi uzatsam bir okadarda bana çok uzaksın
Aramızda ne mesafe var nede uzun yollar
Yanımdasın bir o kadarda yasaksın bana

Hani bazen ağlarken güler ya insan acıya acıya
Aynaya baktığında silersin gözyaşlarını saklarsın
Karanlık çöktüğünde anlarsın yalnız olduğunu
Yüzüne acımadan tokat gibi vurulur kimsesizliğin

Bazen gitmeliyim buralardan bu evden dersin
Sonra bakarsın sen yine mahkum olduğun yerdesin
Bir adım bile öteye gidememişsin kalmışsın
İçinde bilmediğin bir acı alır bütün sevinçlerini mutluluğunu

Yalan gülücüklere sığınırsın sahte yanan ışıklara
Bir el uzansın istersin dua edersin bazen ama
Bakmışsın sen yine karanlıkta yine kimsesizsin
Değişsin istersin herşey sevdiğin adam bile

Seviyorsun olmuyor sevmesen ardı daha da karanlık
Bazen uçurumun kenarında gibi hisseder insan kendini
Bir hayale bir düşe sığdırmak ister insan her şeyi
Zorlarsın iyi olsun diye ama yine yolun başundasındır

Ne kadar uykusuz kalırsan kal kimsenin umurunda olmaz
Sen bastırdığın acılarınla kalırsın tek başına
Oysaki ne anlayanın olur nede dinleyenin
Yanındayım diyenler bile Bir gün çıkıp giderler hayatından

Uzaksın bana yar aydınlık dünyamın karanlık yanısın
Beni yanımdayken sensizliğe mahkum ediyorsun
Bir kırık kalbim vardı sen paramparça ediyorsun
Bir gün bu nefes son bulucak senin de pişmanlığın ben olucam..