Dokun Yüreğime Şiiri - Mehmet Zafer

Uzayıp giderken ardın sıra raylar
Ufukta kaybolup gidiyordu umutlar
Eskilerde kalmış vefa baksana
Ortalıkta yok ardımdan el sallayanlar..

Yavaş yavaş birbirini takip ederken vagonlar
Bütün acılarımı bana yolluyor kıvrımlar
Yutkunuyorum dışarıyı izlerken penceremden
Bu kadar erken mi boşayacaktı umutlar.

Gözdeyken gözden düşmekte varmış
Gün geldi mi fayda etmezmiş yakarış
Şimdi suratıma çarpan rüzgarı soluyorum
Yanımda ne bir dostum var ne bir tanış

Koca kompartıman bir bana kaldı
Giren olmayacaktı kondüktör de olmasaydı
Oysa ki kapımı da açık bıraktım örtmedim
Keşke şu yalnızlık odamı sarmasaydı

Eşten yana dosttan yana yok beklentim
Kadirşinast değillerdi ben de terkettim
Elveda demeden buralardan giderken
Bir tek senden kal gitme demeni bekledim.

Varacağım yerde beni ne bekliyor bilemiyorum
Belki pişmanlıktır tepeden tırnağa hissediyorum
Bir gurur gömleği geçirdim ki üzerime sorma
Göz yumup her şeye gitmekten vazgeçemiyorum.
Varlığım zarardı sana yokluğum kâra geçirsin
Umarım bensizlikte huşu bulur rahat edersin
Kafana takma beni aldırma ne hallerde olacağıma
Kimbilir hasret çekip belki sen de beni özlersin.

Varsın araya mesafeler girsin yaksın beni yokluğun,
Bırak ağlatsın gözlerimi sözlerin yine yüreğime dokun,
Izdırap bile olsa senden gelmiş ya başım gözüm üstüne
Böyle de avunurum varsın ulaşmasa da olur bana kokun.