Dokun Bana İSTANBUL Şiiri - Eylül Gökdemir

Kalabalık bir İstanbul akşamında
Nasıl da yağıyordu kar
İnce ince
Melekler iniyordu sanırsın
Düşününce
Ellerimi siper ettiğim gözlerimde
Çocuksu bir sevinç
Çığlıklar atıyordum hayranlıkla
Bu bembeyaz
Kusursuz
İlahi görüntüye

Ölümle yaşam arası bir yerlerde
Takılıp kalmıştı belki de zaman
Deniz gözlüm

Neredeydi yavrumu
O ayağımda salladığım an
Hiç istemediğin halde çıkıp gelmişti
Acımasız hazan

Biliyorum
Yanıbaşındaydım
Uzanıp dokunsam saçlarına
Sussa kulağında bitmeyen uğultular
Yine ninniler söylesem sana
Ama korkuyordum incitmekden

Sen
Çığlıklarına karıştırırken içindeki fırtınaları
Gözyaşların eşlik ediyordu
Yüreğinde kopan kasırgalara
Oysa ben
Suskunluğumda biriktiriyordum
Kahır dolu satırları
Ve
Her gece nefesini dinliyordum uykunda
Boşlukta kaybolyordu fısıltılarım
Sessizce
Seni seviyorum deniz gözlüm, diye

Gidip gidip geliyordu aklım
Kırılma noktası dedikleri
O insafsız yerde
Omuzlarımda analığın ağır yükü
Yavaşça çıkarken odandan
Habersizdin ağladığımdan

Dokun bana İstanbul
Dokun
Ya yavrumu geri ver bana
İçimdeki hicran patlamadan
Ya da salavat getir
Ben dokunacağım
Başka analar ağlamadan...

Eylül GÖKDEMİR/Asimaral... 07.02.2010