Dokumacının Hikayesi Şiiri - Erdem Kapusuz

Kederin en masum hali
Dolanırken gözlerinde
Ben uzak diyarların
Umut dokumacısıydım sanki
Elleri kan içinde
Elleri kaybolmuş
Kelimeleri susmuş bir eski
Zaman dokumacısı

Gözlerinin nemine vermek isterdim
En buğulu saatleri
Ve susmak isterdim ölesiye
Ellerinin sıcaklığında
Ben sende umuda gün ekmeyi öğrendim
Taze kokulu menevişlerle
Sedir ağaçlarından türkü yapmayı öğrendim
Ben sende sevmeyi öğrendim.

Karanlık bir gecenin soğukluğundan başka
Ne korkutabilir ki minicik bir çocuğu
Yalnızlık birde belki,
Umutsuzluk ve yokluk bilmez
Mutluluğun beşiğinde sallanan bir kişi
Ben sende en derin sefaleti yaşadım
Bakarken gözlerin uzaklaşan lokomotifin
Eskimiş camlarına
Ben sende eskimiş bir ömrün
Son yapraklarını savurdum
Kıraç ve bozkır
Tadında çoraklaşan
Topraklara…

Ben sende bir ömrün
Kayboluşunu tattım…