Dökülüyordu Rüzgar Gülleri...

bir çığlık uzaklıkta gözleri, yüzünden...
deliktir tüm maskeler
gözlerin olduğu yerden

korkuluksuz terasındaydı
masallara inanmayan
masal kahramanı

geceye tutulmuş gözleri...
dolunay,
gecenin gözbebeği

gökyüzü gibi ziftlenmişti teras..
ziftin üzerinde şımarık,
yetişmişti terasa
binayı saran sarmaşık

bir kaç çamaşır,
kanat çırpırken sanki denize
felçli bir mandal,
tutuyor onları ipte

üstü örtülmemiş bir mayın,
çıplakteni...
göğüsünde bir çok el biriktirmiş
o ellerde, rüzgar gülleri

kuytu bir nefes harcadı
çözerek boğazındaki düğümü
dönmüyor,
dökülüyordu rüzgar gülleri