Dökülen Şalın Şiiri - Furkan Doğrugören

Yağmur damlaları camlara hücum ediyor sicim sicim.
İçi ısınıyor insanın, elde bir çay önünde çalışma kağıtları.
Ağaçlar kâh devriliyor kâh kalkıyor.
Yağmurun arasından bohemliği bölüyor güneş,
aynı gülüşün gibi.
Tambur sesleri iniliyor beyin dünyamda.
Çiçekler açıyor gözlerinin değdiği her yer.
Görüyorsun yağmur kara çekti.
Kış günü kelebek mi olur
için için bu his de geçecekti.
Varlığını bilmek, görmesende orda olduğunu hissetmek…
Neyse çekiyorsun, sen layık değilsin bu kadar da güzele.
Görülmemiştir diye düşünüyorsun bulamaz diyar diyar gezen bile,
senin kadar Gonca senin kadar güzelini.
Niye yazıyorum bilmiyorum.
Kıvrılırsında yatağın içinde hissedersin sonsuz güven.
Gök çekmiş üstüme yorganını hissediyorum ben de.
Ahlar sığmaz sayfalara,
çıkar güvenin yırttığı gibi kozasından ellerime.
Nedir Allah’ım bu hissettiğim aşk mı iştiyak mı?
Sana varılan yolda bu bir engel mi yoksa seni saran bir kuşak mı?
Gizli kalsın istiyorum kelimelerimi duymasın kimseler.
Bakmasınlar sayfalarıma yoksa ne derler?
Ben yer yüzüyüm sen kar, yağ da yağ üzerime.
Gocunmam senden gelen gama çekerim sineye.
Ah Allah’ım beynim düşüncesiyle karıncalanıyor yine.
Dur diyorum hisler dur, alıyorum karşıma en yasak düşünceleri
en kuytu fikirleri çekiyorum,
hepsine birer fırça…
bu olmaz diyorum, bu sefer değil.
Bu dokunmaya bile kıyamadığın,
rüzgar eserse uçar gider diye korktuğun,
bakmaktan dahi çekinidiğin o çiçek; Gonca.
Git git bitmez yine bu yol bunca.
Poz kestiğin, maskeler taktığın bir his değil
göğsünün etrafından dolana dolana akıyor sayfalara.
Sen değil, iraden değil o yazdırıyor sayfalara.
Birden anlıyorsun hiçlikte kalmak.
Hissin ve o arasında küçüldükçe küçülüyorsun
anlıyorsun şimdi hiçliği.
İdrak ederek geri çekiliyorsun
gözlerin kapanıyor ve titreyerek uyanıklık.
İşte geldin o ana,
işte bitti hikâye burada son buldun,
işte fena onda.