Doktor Şiiri - Mesut Yüksel

Asklepion’un uykusundan sızan,
beyaz bir ışık hüzmesi gibi,
indi o sessiz kasabaya.

Kitapların tozunda değil,
kadim bir sızının imbiklerinde
yoğruldu akademide;
insanlığın çıplak yarasına
sürdü şifanın özünü.

Parmakları, ölümü oyalamaya ant içmiş,
gözlerinde bin yıllık kıvılcımlar;
hisleriyle tutar
gecenin nabzını.

Beyaz önlüğüyle,
bir tanrı gölgesi değil;
insan kalmanın ağır bedelini
her şafak vakti yeniden ödeyen.

Dokunuşu,
gecenin o zifiri örtüsünü kanatır;
ve karanlık,
mahcubiyetle büküp boynunu,
sessizce
geri çekilir.