Doktor Şiiri - Burçin Çelik

bazen öyle büyük bir öfkeyle açıyorum ki gözlerimi
kimseyi katletmemek için tekrar kapatıyorum
kendimi bir tek uyurken kontrol altında tutuyorum
herkes gibi değilim
tuhaf ve korkunç rüyalar görüyorum
eskiden her şeyle başa çıkabiliyordum
hiç değilse insanların arasına rahatça karışabiliyordum
onlardanmışım gibi davranıyordum

tüm kapılarım yüzüme kapanıyor doktor
hiç bir yerde çıkış olmayan bir labirentin tam ortasında gibi hissediyorum
bir şey tarafından sürekli kendisine doğru çağırılıyorum
koyu renk de ve çirkin bir şey sanıyorum
ona doğru gitmek istemiyorum
fakat artık köşeye sıkıştığımı farkediyorum

Annem insanlara hala inanıyor doktor
Ben de kedileri seviyorum
Keşke ömrümün sonuna kadar bunlardan başka bir şey düşünmesem
Annemden ve kedilerden

Aklını yitirmek umudunu yitirmekten daha cazip doktor
Bunu kimseye ispatlayamıyorum
Toprakla bütünleşmeden önce affetmek istiyorum
Annemi ve onu
Çünkü onu affedemediğim her gün hiç unutmamak aslında biliyorum

O da beni unutmasın doktor
Gözyaşlarıyla uyandığı sabahlarda
Boşluktan kendini bırakıyor hissine kapıldığında
Hiç bir şey yokken efkar bastığında
Dudaklarının arasındaki sigaradan çektiği nefes gırtlağını yaktığında
En çok da özrünü dilerken Allah’a !
Aklına gelsin adım günahlarının ilk sırasında

Tam kalbimin üstüne uçak düşmüş gibi hissediyorum doktor
Dünyanın bütün trenleri bana çarpmış
Denizlerin her gemisi yüreğimde batmış
Bunu hiç biriniz anlayamazsınız
Ait olacak yerimin olmadığını görüyorum
Ait olmanın aptallığına kapıldığımı biliyorum
Öyle hissettiğim her yer, bana küllükteki binlerce izmaritten biri gibi davrandı,dökülüyorum.

İnsanları neden sevmediğimi bilmiyorum doktor
Babamın beni neden hiç sevmediğini bilmediğim gibi
Zaafımdı babam ve sonra o
Zaaflarıma kurşun yağdırabilseydim
İkisinin de beynini dağıtacağımı biliyorum

Benim ellerimde olsaydı eğer yarın sabah kıyameti koparırdım
Elleri ellerimde olsaydı eğer dünyayı durdururdum
Yokluğunda kendimi şu odamın tavanına asamıyorsam, şu balkondan atamıyorsam eğer
rabbimin beni sevdiğine inancımdandır
Yoksa ben onsuzluğun ilk on üç saniyesinde
Kendimi şuradan fırlatırdım

Bazen öyle bir öfkeyle açıyorum ki gözlerimi
Aynada kendime bakmaya utanıyorum
Yüzümün cesede benzer rengine bakmaya korkuyorum
Uyanmaktan iğreniyorum
Hüznümden iğreniyorum
Beni anlamıyorsunuz belki ama

Bak doktor!
Ben yaşamak denen mevzudan bayağı rahatsız oluyorum….

Burçin Çelik