Doktor Şiiri - İdris Yılmaz

Karanfil acıyı dindirir dediler doktor
yüreğimi neden yaktı bu karanfil gözler
o susan dudaklar titreyen eller
birbirine dolanan ayakları
o mahcup bakışları
uçmayı bilmediğim bir zamanda
vurdu beni doktor yaram ağır
ne yaptıysam kar etmedi dinmedi sızısı
küllenir dediler
kabuk bağlar unutur gidersin.
Zaman melhemini sürdüm geceleri kanayan yarama
sabırla yumdum gözlerimi her sabah
büyüdü çocuklar birbirine bakarak
büyüdü birbirinden uzak
her birinin talihine düşeni pay ettim doktor
vebal ağırdır bende kalmasın
taşısın her gönül kendi ateşini harman yerine
tutuştursun yaksın tüm emeklerini
sen değil miydin doktor ümit yok bırakın diyen
çırpınabildiği kadar çırpınsın.
Doktor yüreğimi bağışlamak istiyorum
kadavra niyetine kullanırsınız
Havva'nın başucuna oturup
hayran hayran Adem'i seyrettiği günden kalma
ansızın uyanıp telaş ve şaşkınlık içinde
gizlice vurgun yemiş sağrısında titreyen
bu bilmediği
yabancısı olduğu hummalı ateşin
bir çaresini bulursunuz belki
bir ilaç ki derdi devasından tatlı
hazz vere vere bitirmeden cümle ademi.
Beklemek bazen elem bazen zevk verir
aşk ile acı birbirine karışırmış
bu ilaçların çok yan etkisi var diyorlar doktor
kimini meczup kimini mecnun yaparmış
taşıyamadım sırrımı
çok sayıklamışım
vur artık neşterini uyutmadan
ölüler ülkesinde kalbe ihtiyaç yok biliyorum
tüm geçmişiyle al kalmasın bir iz
birde ben bakayım nasıl yaşanıyor sevgisiz
Bari sen yüzüne takma maskeyi
yeter bu kadar aldatıldığım
gülüşlerini saklasın insanlar
gözlerini kaçırsın
bir daha takılıp kalmam sözlerine
yol uzun meşakkat çok
geçmişten kimseye hayır yok
geldiğimiz gibi gideceğiz değil mi doktor
çıplak bir beden
boş bir kalp ile.