Doksan Sekiz Şiiri - Ali Şahan Avsuz

Doksan sekizdi yıl,

Öyle bir afet ki sarsıldı arz en derinden,

Taş koymadı taş üstünde,

Savruldu her bir şey heryerinden.

Saat beşe beş vardı,

Ansızın kopuverdi bir zelzele,

Hiçbir beşer karşı koyamazdı,

Durduramazdı verseler de el ele.

Kopmuştu küçük bir kıyamet,

Olmuştu evler başlara,

Betondan mezar taşları,

Sel oldu aktı yollara,kan ve bir de göz yaşları.

İnsanoğlu biçare kurtarmak isterken,

Her bir yığın altından bir can parçasını,

Umudun adı olur,devam eden kazı çalışmaları,

Ve mutluluğun tadı olur,

Sesimi duyan var mı sorusunun kısık sesli cevabı.

Doksan sekizdi yıl,

Öyle bir afet ki sarsıldı arz en derinden,

Küçük bir çocuktum belki ama bilirim,

Savruldu her bir şey heryerinden,

Ve küçük bir çocuktu,

Küçücük bir çocuk,taş yığını altında ezilen.