Doksan dört Şiiri - Mehmet Gülden

Kimsem yok dedi
Gözleri yaş dolu
Yutkundu sustu kaldı
İlk anı geldi aklına
Son yutkunması bundan
Herşey zor dedi
Kolay yok
Ümrüm hep törpülü
Diken üstünde
Dedi sustu kaldı
Kimsem yok
Uzun zamandır
Bir dost bir yaren
Bir arayan bir soran
Çok kalabalık aileden
Geriye kalan
Sessiz sakin
Kırgın üzgün bir
adam
Ağladı durmadan
Kimsem yok dedi
Yukarı bakmadan
Yaktı siğarasını
Dumanını çekti
Çiğerlerine kadar
Ardından amansız öksürük
Aldırmadı durmadan
Çekti siğarsından bir duman
Belki dedi
Sonra sustu
Olsaydı dedi
Kan kustu
Düştü yere
Belkide hayatındaki
Son gülüştü
Dudaklarında kalan
Dünyadan böyle göçtü