Dökmeyecektim İçimi Şiiri - Önder Karaçay

Hiçbir şey düşündüğümüz gibi değil,
Yaşadığımız ve yaşadığınız gibi

Yine üşüyorum
Mevsim çok faşist
İçim çok ince

Yufka yüreklim

Zamanında çok kırıldım,
Bazen de kırdım,
Kaybetmedim,
Sadece isteyerek vazgeçtim

Acı ve merhamet evrensel olmalı
Birinin eline diken batsa
Dünyanın öteki ucu bunu bilmeli

Dünyanın çarkı ‘ben’ kavramı etrafında dönüyor
Bencilliğin açtığı yaralar içime sığmıyor
Yoksa dökmeyeceğim içimi

Bataklık gölü gibiydi gözlerin
Erişilmez ve ölüm tuzaklı

Hayat hep sürprizlere gebe
Bir türlü doğurmuyor

Biz ince düşündüğümüz için
Çok incindik

Anlamak suçlamaktan daha zordu
Anladığında değişmen gerektiğini bilirsin
Zorlandığında kolayca suçlarsın…

Kör ebe misali
Hepimiz bir bilinmezin peşinde

Hayalimizde yaşattığımız
Daha sağlıklıydı

Saygı herkese gösterilir
Sevgi layık olanındır

Hepimizin başını alıp gitmek istediği bir yer var
Yalnız aklımız ve yüreğimizde olanlar
Hiçbir valize sığmıyor.

Hakikatin katliamına şahitlik edenlerin
Dünyasında mücadele eden olmak zordu

Sensizlik bir ok gibiydi
Canıma saplandı

Sığınabileceğim bir yüreğim olsun diye
Sevmek istedim olmadı

Zirveye süzülerek veya
Sürünerek çıkmanın farkını,
Anlamayanlar süründürenler değil
Sürünenlerdir

Nasılda büyümüştü kalbimin yarımlığı
Senden başka hiçbir yarı
Tamamlayamadı bu yarımı