Dökme Oğul Şiiri - Mehmet Şahan

Yükün ağır olsa da elindeki taşları,
Tam yerini bulmadan sakın ha dökme oğul!
Yekûn sağır olsa da dilindeki yaşları,
Mihengini bulmadan sakın ha dökme oğul!

İnci olsa elinde; tane, tane dizilse,
Bala dönse dilinde; damla, damla süzülse,
Sevdalansa gönlünde yavaş, yavaş ezilse,
Kıvamını bulmadan sakın ha dökme oğul!

İstemeden birinde hata görsen kazara,
Belki onun kaderi, geldi deme nazara!
İnsan olan insanın, ipliğini pazara,
Değerini bulmadan sakın ha dökme oğul!

Cahil olan kendince gururuyla erleşir,
Âlim dahi kuş olsa aynı dalda birleşir!
Unutma ki ağaçlar, yaprağıyla gürleşir,
Mevsimini bulmadan sakın ha dökme oğul!

Şahan der ki özünü açık etme cahile,
Söylediysen sözünü, tarif etme ehile…
Hakk’a bağla gözünü, yaş akmasın nafile,
Mecrasını bulmadan sakın ha dökme oğul!