Doğuya Sone Şiiri - Kutalmış Tonyukuk Yı ...

Meraklısına: Sarugaku: Uzakdoğu, daha doğrusu geleneksel japon tiyatro ya da oyun biçimi. Brahman: Brahmanizme inanan Famen: Uzakdoğuda en görkemli ve büyük budist tapınak. Çin'de. Şiir, Babamın yurtdışı seyahatinden dönen bir diplomat ya da yurtdışı görevi olan bir devletlinin japonyada yaşadığı bir olayla başladı. Konuk olduğu japon ailede erkek Türk hanım ise bir Japondur. Geleneksel çay seremonileri bittikten sonra günışığıyla kapalı mekanı ayıran kağıt paravan, yol bulduğu kızağın üstünden beklenmedik sessizliği ile aralanır. Karşıda bütün kızıllığı ile güneş yavaş yavaş boğulmaktadır. Bu esnada evin japon hanımı kimonosunun içinde oldukça sadedir, sadeliğiyle beraber huzurlu bir sesle konuktan uslubu lisanla güneşten kalan son kızıl kayboluncaya değin sessiz olmasını ve çayını yudumlarken güneşi izlemesini ister. Bizimki bu durumun şaşkınlığını gözleriyle ifede eder. her taraf yeşilin kartelası gibidir. O güne kadar da görmediği bir renk alır yeşil ve üstüne düşen kızıllıklar. Ardından heyecanla gün batımını izlerler. Güneş ve mekanın dinginliği onu hiç hatırlayamadığı çocukluğuna götürür ve neler neler hatırlar. Bir düşün içindeyken sokağın dışından gelen olağan bir sesle irkilir. Japon aile bunu fırsat buldukları zamanlarda yaptıklarını söylerler. Daha doğrusu sadece bu iş için zaman yarattıklarını... Yurda döndüğünde de bu olayı babamla paylaşır. Babam da benle. Bu hikayeden çok etkilendiğimi söyleyebilirim ve şiirin aroması çayın aromasının içinden gelir. Japonya hayranlığımı da belirtmeden geçemeyeceğim. Bu olay geleneksellikten tamamıyla uzak, lümpen davranışlar sergileyenlere anlatılacak anlamlı bir öyküdür. Saygılarımla