Doğuş Şiiri - Tevfik Tekmen

soğuk bir kış gecesiymiş
kar lapa lapa yağdığında
bocukmuş o zaman
ocak ayında

“Duvarda kandil varmış, is çıkarıp ışılayan; dışarıda rüzgâr, delice ıslık çalan…”

ebe kadın varmış bir
bir de koca nene
kendisi de yer döşeğinde
üç kişiymişler
toprak kokan oda içinde

ateşe odun atıp harlamışlar
su kaynatmışlar kara kazanda
doldurmuşlar koca leğeni
yıkamışlar elleri
ak bezleri ıslamışlar
hazırlanmışlar
doğum sancısı tuttuğunda

“Kadınlar, bağıramazmış o zamanlar. Ses çıkarıp ağlayamazmış. O yüzden; düğümlemişler oyalı mendili, sık demişler dişleri…”

kadın sıkmış dişleri
tavana dikmiş gözleri
bağıramamış
kıvranmış sancıdan
ağlayamamış
nene dört dönmüş başında
ebe kadın zorlarda

sonunda bir ses yırtmış karanlığı
dağıtmış kara bulutları
ağlayamayan anasının inadına

“O gece bir bebek doğmuş. Karlı, soğuk bir kışta, küçük bir köyde ve küçücük evde… Bin dokuz yüz elli yedi yılında. On Ocak’ta değil, bocukta. Ben doğmuşum. Göz açmışım ak bir dünyaya…”

Kasım/ 2010/Lüleburgaz