Doğuran Varlık Şiiri - Hakan Öncü

Doğuran Varlık

Karanlık bir gecede, ve ıssız bir köşede
Elleri ve ayakları titreyerek kıvranan, haykıran iki yaratık
Biri sen biri ben
Senin ruhunda kirler, hem benden hem senden
Benim önümde görevler hem senden hem benden
Sen: doğmadan önce bedenimin kabuğu
Doğduktan sonra ruhumun tomurcuğu
Çırpınarak yırtıyorum kabuğu
Her yerim kan halim revan
Adım dökülüyor
Az önce çığlıklarla dolu olan ağzından
Adnan oğlu Hakan…
Geçiyor yıllar süratle
Sen bana endeksli ben Allah’a
Sanki hayatın benim doğumumla birlikte sona erdi
İki bedeni taşıyan bir tek ruh
Bir beden daha sırtlanıyor dört yıl sonra;
Gelenekler, kalıplar ve ön yargılarla
Sözde medeni devletlerin nükleer reaktörlerinde atomlar parçalanıyor defalarca
Bu ön yargılara, gelenek ve kalıplara inat.
Sen o kalıplarda; fedakarlık, sevgi ve anne adı altında
Ben Allah’da
İnsan, kul ve Oğul adı üstümde…
Verme artık yeter verme
Ruhunu al bedenimden O’na doğru gel benimle birlikte.
Atalar: gelenekler: kalıplar: önyargılar;
“Analar taş yemesin; yarım yarım beş yemesin”
demişti bence.
Biz yaptık, biz ettik, biz bencilliklerimize göre değiştirdik
Binlercesiyle birlikte.
Her çocuk Allah’a emanet ve her annede
Dursun bu gereksiz ve acı dolu işkence
Anne mutlu, sağlıklı değilse
Çocuğunun uğruna bunlardan vazgeçmişse
Ya zavallı bilinçsiz çocuk neyliye
Görülsün attık körlük derecesindeki sevgi
Hiçbir şey yapma, hiç bir şey söyleme ve
Elimi tut sadece….

Hakan Öncü