Doğumundan Ölümüne Nur Şiiri - Haşim Kal ...

Nur babası Abdullah amineyle evlenir
Birkaç ay süre sonra gazzeye sefer eder
Dönüşte Medine’de ecel gelir devlenir
Dayıları yanında hasret sonsuza gider
Var oluş sebebini yetim doğurur kader

Gelenektir sütanne Halime’ye verilir
Daha kundakta iken çok sırları görülür
Türlü türlü nimetler yollarına serilir
Beşli yaşına kadar yaylada gül kokusu
Âmine teslim alır Halime’nin korkusu

Evlat, ana, cariye Medineye giderler
Babasının kabrinde bolca dua ederler
Dönüşte Ebva’dadır ayırırken kaderler
Birkaç ayda sonbulur saran ana kucağı
Pişirir geliştirir yetimliğin sıcağı

Abdulmuttalip alır hane nura boğulur
Dedesidir koklarken kasaveti dağılır
Sekiz yaşlarındayken bir kez daha yığılır
Ebu Talib’e verir gözü arkada kalmaz
Çok severdi amcası fakat Müslüman olmaz

Oniki yaşlarında kervanla Şam’a gider
Busra’daki Bahira nübüvveti fark eder
Bir bulut ki sıcakta durur kervanı güder
Gelecekti son nebi rahip sığmaz kabına
Peygamberi öperek belgeler kitabına

Dürüstlüğü ün salar dilden dile dolaşır
Halk içinden nufuslu, Hatice’ye ulaşır
Evlenmeden işçidir kervanından çalışır
Yaş farkını gözetmez o yıllarda yirmi beş
Kırkındaki Hatice ilk kadın Müslüman eş

İki erkek dörtde kız altı çocuğu olur
Fatıma’dan gerisi kendinden önce ölür
Hasan’dan Hüseyin’den onun soyu can bulur
Fatıma’nın canları Ali’nin fidanları
Yarım yarım benzerdi resule bedenleri

Yaşı ilerledikçe yükü ağırlaşmakta
Oluşan engelleri sıralayıp aşmakta
Hak ararken dağlarda hakikate koşmakta
Nurdağından nur olup süzülürken aşağı
Cebrail’le bağlandı peygamberlik kuşağı

Tebliğ emri verilir yakınlardan başlayıp
Emre itaat eder ölümleri döşleyip
Eminlikte tek insan yüreklere işleyip
Davet eder yemeğe amcalardır ilk önce
Sırrını beyan eder sıra söze gelince

Amcası ebu leheb hakaretler savurur
Edilen ikramları orda döker devirir
İsyankârın isyanı ciğerini kavurur
Üzülür ağlamaklı usanmak yok bu işte
Hakkın hakikati var aşikâre gidişte

Ali çocuk yaşında ilk safta biat eder
Zeyit bin Haris ile ebu Bekir saf tutar
Kudurmuştu müşrikler sabilere kin güder
Azdıkça azıtırlar her gün başka bir cefa
Dile gelse söylese neler biliyor sefa

Zulmü duymuştu Hamza, katıldı güç buldular
Ömer bin hattap ile güç timsali oldular
Günden güne çoğaldı girenler kurtuldular
Yol Allah’ın yoluydu habibiydi nur yüzlü
Müşrikler onaylardı emsalsiz doğru sözlü

Kızlar diri gömülür cehalet ki diz boyu
Haşim oğullarından gelir resulün soyu
Gökyüzü aşka geldi böldü ikiye ayı
İki değil bin etse sihirbazsın dediler
Gülüşüp alay eden bakar körler idiler

Hatice’nin ölümü hüzün yılı sayılır
Habibinin çağrısı elden ele duyulur
Kalbi mühürlü bilmez dağlar taşlar ayılır
Cevap verdi sorana mucizeler gösterdi
Gelene git demedi kurtulsunlar isterdi

Gün geldi Medine’ye hicret emri verildi
Gidiş için gizliden hazırlıklar görüldü
Gül Mekke’den giderken bilenlerce derildi
Kör olmuştu cehiller gerçeği görmediler
Kurtlar kuşlar girdide hizaya girmediler

Sevir’deki yılanı döndürünce yoldaşı
Sevgiliyi uyardı bir damlacık gözyaşı
Dile gelmez mi yılan konuşturan var taşı
Bilseydi uyaracak sokarmıydı Sıddık’ı
Bin kez soksa o denli yakarmıydı Sıddık’ı

Örümcek ağı ile mağarayı gizledi
Güvercin kapısından gelenleri izledi
Ebu Bekir can değil cananına sızladı
Gülümsedi gül yüzlü bizi Allah koruyor
Zehire pan zehiri tükrüğünden veriyor

Bastığında incitmez hamurlaşırdı taşlar
Zikrine yoldaş idi onu görünce kuşlar
Çağlayanla akmalı gözlerimdeki yaşlar
Ümmeti der hıçkırır Cennet müjdeli adam
Gelişiyle görmüştü ilk insan dedem âdem

Kumda izi görünmez gül kokusu yayardı
Allah’dan aldığıyla ümmetini uyardı
Karıncayı incitmez her canlıyı sayardı
Taş bağladı karnına açlığını giderdi
Kızıp taş atanlara kendi dua ederdi

Yetimin rütbesiydi nurun yetim doğuşu
Her adımda izlendi karanlığı boğuşu
Ne şanslı ümmetleriz Mevlamızın bağışı
Geldi gidene kadar kurumadı gözyaşı
Âlemlere sahipken sefalet arkadaşı

Medine’ye gün doğdu halkın gözü kamaştı
Deve seçti evini gönül kırmayı aştı
Yürekler coşa geldi sevgi selleri taştı
Eyüp el Ensar’ındı devenin çöktüğü yer
Yedi ay ev sahibi binlerce kez şükür der

İlk işi mescit idi işçi gibi çalıştı
Mekke’nin hasretine Medine’de alıştı
Dayı yurduydu bura sonsuza dek kalıştı
Neyi varsa bölüştü Medine’nin erleri
En hakiki güzellik yürekteydi yerleri

Varız deyip yiğitler Bedir’de güç buldular
Mevlanın yardımıyla bölgede ün saldılar
Uhutda uyumsuzduk öçlerini aldılar
Dişi şehit edildi Hamza ile orada
Hendek savaşı vardı galibiyet sırada

Hudeybiyede attı büyüme temelini
Gönlü Kâbe’de kaldı çekmemiştir elini
Gayri dünya duymuştur Medine’nin gülünü
Büyüdükçe büyüdü iki cihan önünden
Hayatından bir nefes taviz yoktur dininden

İki yıl geçmişti ki antlaşmayı bozdular
Huzaa’lıları basıp çoklarını ezdiler
Resul ferman gönderdi elçisine kızdılar
Mekke’yi kuşatmaya dört cepheden girildi
Putlarını kırarak toptan berat verildi

Ulu şehrin fethiyle gücüne güç katıldı
İslamla şereflenen hizmet için atıldı
Her fırsatta anlattı putperestlik batıldı
Öğretmenler salındı ulaşılmaz yerlere
Yalnızca din islamdır kazılmıştı serlere

Gel Efendim, Sultanım gönül sensiz olmuyor
Sol yanımda hasretin vuslat günü dolmuyor
Sana varmak muradım ecel gelip almıyor
Yalnız koyma orada şefaate muhtacım
Müslümanlar adına ismin yaşar baştacım

Hükmü yaymış âleme girerek gönüllere
Bastığı topraklarda siniyordu güllere
Adı kaleme şeref nakış oldu dillere
Muhammet Mustafa’ydı selavatla anıldı
Topraktandı dönecek çok kez baki sanıldı

Âdem’in gelişinden arşta adı okundu
Beşeriyat içinden Mevla’ya en yakındı
Kurtalar içinde yetim cehillerden sakındı
Peygamber peygamber’i habipliğe seçildi
Mirac’ın katlarından Cebrail’de geçildi

Asla dönüş yakınken şahit tuttu âlemi
Son yola çıkar iken ümmetiydi elemi
Geldi gidene kadar hakkı dedi kelamı
Bin kez aciz Kalender nasıl anlatsın seni
Seven aşkla koklasın güllerde tatsın seni

09. 12. 2011

Haşim Kalender