Doğumgünüm Diyemedim Şiiri - Canan Kara ...

DOĞUMGÜNÜM DİYEMEDİM

“27.Ocak 1977… Noktası konulmamış bir yaşamın 33 yılına şahit olanların yanında
33 bin yıl yalnızca bir çift gözün ve kuşların tanıklığında….”

hayat takvimimdeki günlerin fer’i söndü
gecelerin kasıklarında dayanılmaz sancı
gözüme batan gül dikenlerinin inançsızlığı
ruhumun bitmeyen şeb-i yelda’sı
kuş gibi kanat çırpmaya başlarken umarsızlık
yolculuk vakti yakın…
bavulumda yaşanamayan yaşanmışlıklar
yükte hafif,pahada ağır sen/siz’li anılar
gidiyorum…

yüzündeki ateşten maske canımı yakarken
baharların tüm çiçekleri gözlerimde yanıyor
ve
çiçek yanığı bakışlarımla
yüzümü kaldıramıyorum yerden…
dudaklarımın arasında küf tutmuş söylenmeyen kelimeler
en güzel yağmurların sihri,
saçlarımın kumral dalgasında gizlenmiş
fellenen hayattan kaçmasamda
bungun rüzgarlardan korkmasamda
yanında ve yamacında olsamda
dillerim lâl…konuşamam…

gitmeye beş kala atılmış dönüşsüz adımlarımla
dönüp bakabilseydim ardıma,
söylenmeyen kelimelerin küflerini silebilseydim
mühürlenmiş dilimin lâl’liğini bir an için çözebilseydim…

yürek acılarından ördüğün kafesten
avuçların içine aldığın bir yetim serçenin azatlığını
ve gökyüzündeki tüm özgür kuşları
kuşların kanadındaki en beyaz sevdayı
bana hediye edermisin,diyecektim….

birlikte,düşlerimizin en güzel bahçelerini kurmayı
bahçemizin en renkli meyvelerini yetiştirmeyi
bir tek bizim için ışıldayan ay şahitliğinde,
fesleğenlerin dilinden şarkılar söylemeyi
bana hediye edermisin,diyecektim…

diyecektim… diyecektim…diyemedim…
bir,ben gidiyorum
bir de,bugün benim
doğumgünüm diyemedim…

gidiyorum,
düşlerimin düştüğü yerde yıkılmış bahçelerimin
yeşermemiş meyvelerini,
fesleğen dilinin son ezgilerini
ve yetim bir serçenin hayalini
hediyem diye bavuluma ekleyip
gidiyorum…

Canan KARATOĞMA