Doğum ve Ölüm Şiiri - Cafer Çelik

Doğumla gelir, İnsan dünyaya.
Annesi koşturur bakımına.
Yedirir, içirir, öğretir,
Babası alır kucağına...

Çocuk yürümeye başlar,
Derken, konuşmak ister,
Anne kelimesi belirir,
Minicik, tatlı dudaklarında...

Seyreder etrafını,
Meraklı gözlerle...
El bebek, gül bebektir artık.
Bir mutluluktur, büyükleri için...

7 yaşında okula başlar,
Arkadaşları, öğretmeni, çevresi...
Ailesinden farklıdır, yeni ortamı
Sıkılır bazan,
Bir büyüğüne anlatır,
Kendince dertlerini...

Derken,
İlkokul biter.
Ortaokul, lise, fakülte...
İş arar günlerce, aylarca,
Şansı varsa, girer bir işe.
Askere gider, kurşun atan hedeflere...

İş hayatı, evlilik...
Sonrasında çocukları...
Günler, günleri; aylar, ayları ve yıllar da yılları kovalar...
O bir emeklidir, artık.
Torunları da olmuştur.
'Ded deee' derler ona,
İlk önceleri inanamaz, ağır duyan kulaklarına...
'Yıllar ne çabuk geçti' der kendi kendine...
Yaşlanmıştır artık.
Kaçınılmaz bir son,
Beklemektedir onu...
Ö L Ü M!
Tüyler ürpertici bir kelime.
Ama, ne gelir elden?

Dünkü bebekler,
Büyüdüler, öğrendiler, öğrettiler...
Bu dünyada bir ömür sürdüler.
Bu gün, öldüler!
Her ölü gibi,
Onlar da gömülecekler...