İçime doğuruyorum hep kendimi,
Kendi acılarımın anası oluyorum, en erkek halimle
Ve herkes beceremez, kendi göbeğimi kesiyorum,
Kör çakmak taşları bulanıyor yüzüme...
Gittiğim her kentte kalasım geliyor.
Her yer beni kovuyor, kendi rahminden.
Yolların kutsadığı bir piçim ben,
Kendi soyundan arınık,
Pembe kaftanlı cellatların kılıçlarında.
Kayıt Tarihi : 14.2.2006 14:58:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (5)