Ne de çabuk geçti seneler. Daha dün gibi hatırımda oysa bitsin şu okulda ders yapmaktan kurtulayım dediğim sıkıntılı günler.
Bitti! . Ne oldu? Asıl o zamanlarmış en rahat günlerim; onu anladım. Kaybetmeden anlaşılmıyor güzellikler. Eksikliğini hissetmek, acısını tatmak gerekiyor; yaşlanmadan akıllanılmıyor.
Esaret altında bir gül olmaktansa, bağımsızlıkta özgür bir diken olmayı dilerken; acaba kim düşündü: Ya bu fikir bana yapışır kalırsa, gerçekten yapayalnız kalırsam; diken olmayı dilerken dikenlerin arasında, her esintide sallanan dikenlerin yapraklarını ve gövdesini parçaladığı bir papatya olursam ben ne yaparım?
Kahretsin bu bana yapıştı kaldı işte. Dik kafalı bir insan(!) Olup çıktım ben ortaya. Her yanlışa isyan, hatta haykıra haykıra küfürlerle dolu isyan. Kimseye güvenmeden. Yalnız kendime güvenerek, sırtımı yalnızca kendime dayayarak. Kimseden medet ummadan, kimseye mihnet etmeden yaşamak; ne kadar zor bilemezsin. Çünkü gücünün yetmediği yerde bile tek başınasın. Kimseden yardım dileyemezsin, kimseye zayıf noktanı öğrenemesin diye soru dahi sormaktan çekinirsin… için içini yer; n’olur izin ver, yoksa yarı yolda kalacağım dersin ve cevabını kendin verirsin; başkasına mihnet ederek yolu tamamlayacağına, kendi çabaların yarı yolda kalsın. Ne kadar eminsin o başkasının sayesinde yarı yolda kalmayacağından?
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta