saçaklardan üşüyünce düşer
yağmur damlaları
gül tohumları
doğumu umarak
saçılır
kınalı kadın ellerinden toprağa
ay yarım kalmış
güftelerini tamamlamak için doğar
hergün biraz daha büyük
gök ona kuçak açar, onu sever
bulut onu kıskanır, kanatlarını serer önüne
alev bir kızın yanaklarında
nar gibi kızarır
su, ceylanın parmaklarında
ahenkleşir, fısıldaşır
çocuklar şehval çiçekleri toplamaya uğraşır
sarmaşıkların çığlık atttığı vadilerde
ben neden doğmuşum
bilmiyorum!
(23 Nisan '00, Ankara)
Ethem VayvaylıKayıt Tarihi : 10.1.2002 16:00:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!