Doğum Günüm Şiiri - Tahir Sadi

Takvimler ve taşlar ilmekleri sertleşir günlerimin
Gün be gün aydınlanmaz olur kabirlere inen basamaklar
Bir dilek tuttum, istedim ki gün batımına düşler doğsun
Aşka yakışan adam değilim, kendimi böylesine kınadım
Her gece değil utanmadan yıldızlara öylesine sövdüm
İsterdim elbet Faran dağlarında yel olaydım
Sahrada gölge yahut kıyılarda tatlı bir çeşme
Yeryüzü şirin, nazenin ve nadide
Kendim gibi kendisini de sevemedim,
Senden sonra affedilmeyi hiç düşünmedim
Buzlar alevlere yenilmez sevgilim
Umut derin, gözlerin benim tek evim
Cennete ki şarkılardan veya cehennemde ki feryatlardan bize ne
Sarayburnu’ndan artık böyle bağıramıyoruz belki,
Seninle olduğum kadar deli değilim
Avutulabilir mi yağmurdan ürken her örümcek
Öğretisi var mı Elest’ten mahşere değin sevebilmenin
Zor sevgilim, insan olarak Allah'a kalabilmek çok zor
Ben şehvetten ürkütüldüm
Ruhum Anka küllerinden ama kalbim aşktan daha yorgun
Şeytanı gözlerinden tanırım, asil ve asi
Karanfil kırmızısına seninle sarıldım sevgilim
Hep bir burukluk hep bir hüzün
Kalbindeki seni kendime götürüyorum dediğinde öldüm
Hayat dediğin kekre bir huzursuzluk
Bugün de böylesi bir gün, ne bir kadeh ne de tütün
Hoşça kal sevgilim bir yıl daha sana gittim.