Doğum Günüm... Şiiri - Bahri Köksal

Bin dokuz yüz elli beş yılının
Bir kış günü doğmuşum
Ocak ayının üçü sabaha karşı
Yoksulluğun tam ortasına düşmüşüm.
Fitilli gaz lambasının titreyen ışığında
Köy ebeleri çok çektirmişler anama
Garibim ne çığlıklar atmış...
Anlatırdı da o yoksulluğu
Sabahın ayazındaki korkularını
Gözleri yaşarırdı anlatırken.
Babam da yokmuş yanında
Gölcük'te askerlik yapıyormuş
Bahriyeli olarak.
Benim adımı da
Bahriyeli oluşundan koymuş,
Köy ebem
Soğuk su dolu kazanın içine
Ayaklarımdan tutarak
Üç-dört kez batırıp çıkarmış beni
Canlı olsun diye.
Sonra bir çul parçasına sarıp
Anamın kucağına vermişler.
Öyle yapışmışım ki göğsüne
Çığlığım kesilinceye kadar.
Ablamdan yedi yıl sonra doğduğumdan
Erkek çocuk sevinci anamın yüreğinde
Kelebekler uçurmuş kış ortasında.
Yirmi beş yaşında doğurmuş beni
Kol-kanat germiş günlerce
Üzerime titremiş
Uzun kış gecelerinin ayazında.
Sonra;
Mehmet dayım müjde vermiş babama:
'Bir oğlun oldu' diye.
Uzunca bir aradan sonra
Babamdan mektup gelmiş
Önce sevincini belirtmiş
Sonra adını 'Bahri koyun' demiş.
İşte ben,o günden bugüne
Yaşamın içindeyim
Bugündeyim,sizinleyim...

'Anamın hatırasına saygıyla...'

Tirebolu-31 Aralık 2005