Doğum Günü Şiiri - Nurhan Göktürk

Her gün ki günlerden bir tanesi.
Penceremden gülümseyen güneş,
Sıcak sıcak yanağımı okşamakta.
Sabahla uyanan nedir bu coşku?
Bu heyecan içimdeki.
Ayaklarım yerden kesilmiş,
Başım göklere ulaşıyor.
Bastığım yerden boyumca toz kalkıyor.
Hava da ne bir bulut oynaşmakta,
Ne de hafiften bir rüzgar,
Dallardaki yaprakları sallamakta.
Tek özelliği günün takvimdeki yaprakta.
On iki Eylül.

Ilık ve romantik ayın doğurduğu sayılı günlerdeyiz.
Saatler sonra gelecek bir konuğu beklemekteyim.
Sokak o kadar hareketli ki,
Gürültüler, kahkahalar, konuşmalar,
Hepsi kalabalık cinsinden.
Başım kapı aralığından sokakta,
Nedir o? Kimseler yok görünür de.
İçimden bir ses “ben varım eski dost!”
Elimi kıpırdanan kaşımın üstüne sürdüm.
Bir şeyler çizilmekte derin derin.
Bir kırışıklık daha belirmiş alnımda.
O gürültüler geçen günlerimi hatırlatmakta.
Ağlayan gözlerimi,
Ellerimi tutan sevgili mi de göremedim!
Oysa şurada yakınım da başını uzatsa
Göz göze gelebilirdik.
Biraz sonra gelecek konuk
Bana ne getirecek mutluluk mu bilemem.
Uzaktan gelen cılız ayak sesleri duyuyorum,
Oysa yeni gelecek bastığı yeri oynatmalıydı.
Anlaşılan bu değil.
Ama bir elin kapının tokmağına uzandığı,
Evet! Çalmaya başladı bile!
Kim O?
“Benim ben ayakta kalan son on yedinci yaş hatırası.”
Açılan kapıdan hoşça kal değip kim?
Kapıya yığılıp ölen?
Çok garip bana benziyor.
Ya o cesedin üstüne basıp geçen kim?
O da bana benziyor Tanrım!
Yoksa bende mi ölmeliyim?
Beni sımsıkı saran kollar kimin?
“Tanımadın mı? On sekizinci yaşın heyecanı.
Gelen konuk siz olmalısınız?
Evet iyi bildin benim...
Şimdi bir kahve yap ta içeyim…

12 .09.1978 Niğde