Doğum Günü Şiiri - Muharrem Abut

Ben seni doğdun diye sevmedim ki…
Doğmasan da ben seni seviyordum.
Varlığından haberim olmadan,
Seni diliyordum Yaradan’dan,
Ve sen o gece karşıma çıktın.
Ya da çıkardı Yaradan.
Tarumar olmuş gönlüme; dertten, yaradan,
Acıdı ve seni bahtımın çoban yıldızı olarak,
Bana kaydırıverdi Yaradan.
Öyle parlak, öyle azametliydi ki duruşun,
Sen kayınca, bütün yıldızlar döküldü sandım.
Çünkü sen adınla eş, o gökyüzünün,
En aydınlık yüzü,
Bahtımın Çoban Yıldızıydın.

Varlığın demek,
Hüznün yürek şehrini terk etmesi demekti.
Varlığın demek,
Tebessümlere tebessüm eklemek;
Varlığın neşe,
Varlığın huzur,
Varlığın umut demekti.
Şimdi bir umutla,
Bin gonca gül yeşeriyor,
Yangınlar ve alevlerle boğuşmuş,
Yanmamış, yakılmamış, yıkılmamış,
Ve yok olmamış,
Ufkumdan yeniden doğuşunla yeniden doğmuş,
İçindeki varlığınla,
Denizler deryalarcasına coşmuş,
Bu yürek ikliminde.

Nazlı gülüm, ay parçam, çiçeklerin mimozası!
Varsın güneş yaksın yokluğunda.
Hasretin içimi döğüm döğüm döğsün.
Sen ezelim, sen ebedim, bugünüm, yarınım;
Değişmeyecek yegâne gerçeğimsin.
Yine sen, adına şiirler yazdığım asude varlık:
Anla, bil ve hiç unutma ki,
Sen bu yürek devletinin son payitahtısın…