Doğum Şiiri - Nurittin Günay

Yıl 1966
Soğuk bir Kasım ayı
Kasımın 22’si
Havada kara bulutlar
Küme küme
Sonra
Toplandılar bir araya
Kenetlendiler sanki
Ortak düşmana karşı
Birleşen düşmanlar gibi
Rüzgar da katıldı bulutlara
Güneşe meydan okurcasına
Savrulmaya başladı rüzgarla
Bir o yana bir bu yana
Sararan yapraklar
Yağmurdan kaçışan insanlar gibi

“Tam da zamanıydı sanki
Sancılanmanın şimdi
Ne ebe bulunabilirdi
Yaptıracak doğumu
Ne de bir vasıta
Hastaneye götürecek hastayı”
Diye düşündü
Baktı da can çekişen eşine
Çaresizdi baba

Hava soğuk
Hava ayaz
Havada yağmur var
Bardaktan boşanırcasına

Endişeliydi baba

İsyan etmek yakışmazdı ona
Çünkü inancı vardı tanrıya
Başka bir şey değil
Kaderdi bu olanlar

Zaman geçmek bilmiyordu
Eşinin feryatları gibi

Hava soğuk
Hava ayaz
Havada yağmur var
Babanın gözyaşları gibi

Derken
Bir çığlık
Karanlığı yırtan
Bir sessizlik
İnsanın kanını donduran
Ardından
Yaşamı haykıran
Bir bebek sesi
Ve
Hıçkırıklar gözyaşları
Hepsi sevinçten

Kurtulmuştu anne
Her şeye rağmen
Alnından öptü baba
Anneyi sevinçten

Durdu delice yağan yağmur
Hırçın esen rüzgar

Hava açık
Hava sıcak
Babanın yüreği gibi

Bir başkaydı
Yüreğinin atışı
Gözlerinin ışıltısı

İlk çocuğuydu babanın