Doğum Şiiri - Ayşe Yarman Öztekin

Gece yarısından sonraydı...
Dokunuşuyla ürperip uyandığımda,
Alaca’ yı buldum yanıbaşımda!

Neyin vardı köpeciğim?
Kısık inlemelerle yandı yüreğim.

Kuvvetli bir fırtına ağaçları dövüyor...
Şimşekler sanki, acılı gözlerinden çakıyor...

Sen minik, sessiz bir avazda...
Dost’ umuzu aldın bağrına! ...

Ellerim olanca şefkatiyle,
Terleyen başına gelip gitmekte...

Sen bir yavru, bir daha... birbiri ardına...
Ama dayanamayıp bir anda!
Koşup fırladın Özde’ nin yatağına!

Köpeciğim, çok mu ızdırabın vardı?
Sen hiç çıkmazdın ki yataklara?

Özde bir anda hopladı!
Endişeli heyecanlara kapıldı!

Bir günlüktün, gelmiştin yuvamıza!
Anneciğini yitirmiştin doğumunda...
Seni damlalıklarla beslemiştim!
Hasrettin ana sütüne, koynuna!

O an içinden, derinden inledin...
Son yavrunu dünyaya verdin...
Ama hâlâ sessizdin...

Unutamam emzirme çabalarını!
Saatler boyunca kıpırdamamanı!
Onları sıvazlayıp, koklamalarını!

Ne muhteşemsin, eğiliyorum tabiat!
Senden öğrenilmeli bu kutsal, ince sanat!