Doğu Vadisi Şiiri - Deniz Gül 2

Seni doğunun koynuna bıraktım.
Yeşilini, mavini ve kızılını
gömerek yüreğime.
Seni değiştirdim
Şehirin çıplak
Ve ihanet dolu sokaklarıyla.

Ovanda başağını biçtim,
Dağında çiçeğini kokladım,
Arında balını yedim,
Ve kana kana suyunu içtim.
Seni doğunun koynuna bıraktım
Ve seni şehirin
Taş kaldırımlı sokaklarıyla aldattım.

Gurbet bedenimdeki
Ve ruhumdaki izlerini
Hala yok etmiş değil.
Bir hüzünlü tren
Alıp götürsede beni koynundan
Şehirin dar
Ve kurşun kokusu sokaklarına.

Bu şehirin
Ne yıldızı ne de güneşi,
Oradaki kadar
Ne parlak ne de sıcak.
Bu şehirin
Ne yağmuru ne de karı,
Oradaki kadar
Ne ıslak ne de soğuk.

Anlayacağın
Doğunun koynuna bıraktığım vadim,
Yanık kokulu ormanların
Kurşun izli duvarların da olsa
Ne insanlığın ve dostluğun
var bu şehirde
Ne de
Zeytin gözlü çocukların.

Seni
Uğruna aldattığım şehir
Hastamı doktora
Kızakla götürdüğümde,
Sıcağın koynunda
Orak salladığımda,
Ve en önemlisi
Gulan deresindeki işkencede,
Bir umut gibi yeşermişti,
Çoçukluğumun
Göz yaşları içinde.
O zaman sen umutsuzluktun.
Oysa şimdi
Umut umutsuzluk
Sen ise umut oldun
Şehirin yeşilden yoksun
Sefil dolu sokaklarında.

Bir an önce
Kavuşmak istiyorum sana.
Koynuna bıraktığım
Sevenlerim ve sevdiklerime.
Aşklarıma.
Kavgama.

Artık hiç bir şey
Engel değil
Sana kavuşmam için.
Ne bu şehirdeki yosunlu deniz,
Ne bu şehirin
Barlarında çalan türkülü saz,
Ne de beni
koynundan alan hüzünlü tren.

Biliyorum...
Gördükçe benim bu halimi
İçin kan ağlıyor.
Ama sen
Ne başağının boynunu bük
Ne de çiçeğinin.
Döneceğim bir gün koynuna
Baş koymak için yastığıma.
Döneceğim bir gün
Parlak güneşin
Ve
Islak yağmurun altında
uyumak için
Zeytin gözlü çoçuklarınla.

01.10.2001