Doğu'daki Kadın Şiiri - Şerafettin Özbek

Kadın hem anadır, hemde babadır,
Sırtındaki manto değil, abadır.
Sanmayınki öyle, kaba sabadır,
Sanki bir melektir, Doğu kadını.

Emir eridir o,karşı koyamaz,
Kocanın emrinden, asla şaşamaz.
Kolay kolay,kocasını boşamaz,
Elleri nasırlı Doğu kadını.

Adetleri gelenekleri vardır,
Bunlar sınırlıdır,sınırlar dardır.
Sanarsınki buhanımlar hep kördür,
Çok şeyleri görmez,doğu kadını.

Tarlada harmanda,bahçede o var,
Evdeki işleri her gün o kovar.
İneği koyunu yine o sağar,
Sanki bir tutsaktır doğu kadını.

Kaynanalar köyde, bazen tur atar,
Evde kevani dir,çok caka satar.
İsterse oğlunu sokağa atar,
Böyle zavallıdır doğu kadını.

Kaynanaya kimse birşey diyemez,
Gelin yaptığını, yalnız yiyemez.
Tekbaşına hiçbir yere gidemez,
Bukadar mazlumdur,Doğu kadını.

Kayın peder, o evde en uludur,
El öpmeler,gelinlerin yoluduur.
Gelin değil,sanki onun kuludur,
Bukadar mazlumdur,Doğu kadını.

Elinde çapası, tarlada o var,
Eteği belinde,her işi savar.
Hamile kalınca,günleri sayar,
On, onbeş çocuklu Doğu kadını.

Allah vermiş, rskınıda verecek,
Hep külde toprakta yoktur yiyecek.
Bunlar yarın,sokakta sürünecek,
İşte böyle yaşar, doğu kadını.

Elleri kınalı kolu kolçaklı,
Evine su taşır,boynu boyuçaklı.
Ayağı çizmeli,yüzü yaşmaklı,
İşte böyle yaşar,Doğu kadını.

Sinamadan tyatrodan çakmaz,
Zamanını,böyle boş yere yakmaz.
Erkeğin yüzüne dönüpte bakmaz,
Böyle utangaçtır,Dğu gelini.

Fakirdir yoksuldur,yoktur diyemez,
Komşusu aç iken bir şey yiyemez.
Kendinden düşkünü,hakir göremez,
Bukadar asildir doğu kadını.