Doğu Şiiri - Ulvi Koçu

uzak sözcükler anlatır ancak
uzak, çok uzak yerleri
kışların sert ve soğuk geçtiği
kar yağışıyla yolların kapandığı
çocukların ancak baharda okula gidebildiği
eksik sevinçler ortasıydı...

sobanın alevinde, tezeğin gücünde
anarşist zemheriler vardı;
sofranın en ucunda
haritada isimleri geçerdi
'bizim' dediğimiz yerlerdi
dilleri değişik,
yaşamları gerçekten bozma bir yerleşikti...

akşamları çay içerler;
sıcak tandır ekmeğiyle beraber.
tipi sesleriyle uyurlar geceleri
sabahın ilk ışığı, bir başka kıştı sanki
sönen sobaya küfürler, günaydın demekti
hele dışardan tezek getirmek
legalleşmiş bir işkence...

sınırlarımız dahilindeydiler
doğumuzda kalmıştılar
belki de en büyük talihsizlikleri
en büyük suçları buydu
birden fazla dil konuşmakla beraber
konuştukları yüzünden en çok acıyı,
yine onlar çekmiştiler...
İstanbul türkçesinden uzak bir türkçeyle,
gizlenmiş Kürt alfabesini birleştirmişlerdi;
işsiz, güçsüz kaldıkları sıralar...

her çocuğun düşleri başka
hiç fırsat verilmemişti aşka
ayıptı bunlar,
öyle öğrenmişlerdi çünkü...

kış, aylarca sürerdi
tüm zahmeti gelin kısmı çekerdi
adamlar, cigara sarar
yolların açılmasını beklerdi...

oysa düşünmezdi kimisi
okul özlemiyle yanan çocuklarını
ama kıştı, uzunca sürerdi
hiçbir büyük, hiçbir önemli şahsiyet
bilmezdi hiçbirini...

en büyük talihsizlikleri,
en büyük suçlaruıdı,
doğusunda olmak bir ülkenin;
tüm umutlardan dışlanarak...