Doğrular Sentilder ama Yıkılmazmış

Adil Dedenin keyfi yerindeydi. Karanlık kışlık odadaki baş bucağa oturmuştu. Büyük oğlu kocaman çam kütüğünü ocağa atmış, kütük çıtır çıtır yanıyordu. Küçük pencereden dışarıya baktı. Dışarıda diz boyu kar vardı ama güneş açmış ortalık pırıl pırıl görünüyordu. Canı dışarı çıkıp dolaşmak istedi:
-Kocakarı benim yün çoraplarımı getiriver,
-Ne yapacaksın çoraplarını,
-Çoraplar ne yapılır, giyeceğim,
Fatma kocana hiç ses çıkarmadan yatak odasına gitti, yün çorapları buldu ve getirip verdi.
Adil Dede uzun konçlu yün çorapları giydi, tumanının paçalarını çorapların içine soktu, karısının ördüğü yün kazağı giydi, paltosunu aldı, yemenilerini giyerken küçük oğlu gördü,
-Nereye baba
-Şöyle bir gezip geleceğim
-Güneşe aldanıpta kendini üşütme
Biz çocuklar küçükken söylediğimiz tenbihler şimdi bize geliyor diye içinden geçirerek dışarı çıktı. Merdivenler buz tutmuştu. İçeriye bağırdı,
-Merdivenler buz tutmuş temizleyin,
Karlara vuran güneş gözlerini aldı. Alışıncaya kadar ayakta durdu. Alışınca yavaş yavaş merdivenlerden indi, sokağa doğru yürümeye başladı. Meydanda kimseler yoktu, Karakütükteki kahveler de açılmamıştı. Okula yoluna doğru yöneldi. Okulun önünden geçerken öğretmen Ahmet Bey gördü,
-Nereye Adil Dede diz boyu kar var yahu,
-Güneşi görünce az yürüyeyim dedim öğretmen pas tuttu her yanımız,
-Gel gel iki lafın belini kıralım
-Sen derste değil misin?
- İyi işte çocuklara bir şeyler anlatırsın , bende biraz rahatlarım.
Adil Dede çocuklar okula gelirken aynı yere basarak iz yaptıkları yerden karlara bata çıka okula geldi, öğretmen onu kapıda karşıladı. İçeri sınıfa girince sıcaklık yüzüne vurdu, sobayı öğretmen çok güzel yakmıştı. Çocukların hepsi ayağa kalktılar,
-Merhaba çocuklar
-Sağ ol
Öğretmen ,
-Oturun
Dedi ve çocuklar oturdular. Beş sınıf bir arada okuyordu, Adil Dedenin torunları da dördüncü sınıftaydılar. Çocukların hepsi pür dikkat Adil Dedeye bakıyorlardı. Gülümseyerek çocuklara baktı,
-Ne bakıyorsunuz? Dersinizi yapsanıza,
-Sen bir şeyler anlatacaksın ya,
Dedi öğretmen ve dersi ona bıraktı.
-İyi dinleyin çocuklar gözünüzü kulağınızı açın sonunda size soru soracağım. Gencin birisi Kabe de hep ( ey doğruların yardımcısı olan Allah’ım, ey haramdan sakınanların yardımcısı olan Allah’ım sana ham-dü sena ederim ) diye dua eder başka bir şey söylemezmiş. Herkesin dikkatini çekmiş ve sormuşlar.
- Sen başka dua bilmiyor musun? Hep aynı şeyleri söylüyorsun.
- Bakın anlatayım, yedi sekiz sene önce Kabe’deyken içi altın dolu kese buldum. Saydım bin altın vardı . Bu bana haram dedim ve
- Kese bulan var mı?
Diye bağıran bir adama
- Kese nasıldı ve ne vardı içinde?
Diye sordum (bin altın vardı ve şöyleydi) deyince keseyi ona verdim o da bana otuz altın verdi. Oradan ayrıldım esir pazarının önünden geçerken esirciler bir adamı otuz altına satıyorlardı onu aldım . Çok çalışkan becerikli ve akıllı bir adamdı. Bir gün biz çalışırken iki adam belirdi. Esirim bana,
- Bunlar babamın adamları ben Fas emirinin oğluyum bunlar beni alacaklar otuzbin altına iste, sakın sözünden cayma.
Dedi. Adamlar önce atmış altın verdiler ben olmaz dedim yirmi bin altın dediler olmaz dedim ve otuz bin altına esirimi onlara sattım. O paralarla işyerleri açtım helalinden çok paralar kazandım. Bir gün arkadaşlarım felancanın kızıyla seni everelim, babası ölünce kız kimsesiz kaldı dediler. Olur dedim ve evlendim. Düğün günü gelin bütün eşyasıyla bana taşındı elinde bir kese vardı.
-Bu nedir?
Diye sordum,
- Bunun içinde dokuzyüzyetmiş altın var. Babam Kabe’de keseyi kaybetmiş bulan gence otuzunu vermiş keseyi bana hediye etti
Dedi. Demek ki o altınlar benim kısmetimmiş helal yoldan bana geldi.
Demiş.
Adil Dede sözünü bitirdi. Çocuklar dikkatle ona bakıyorlardı. Acaba ne soracak diye içlerinden geçiriyorlardı. Adil Dede ayağa kalktı
- Ehh bu kadar yeter ben gideyim
Öğretmen de ayağa kalktı, çocuklarda ayağa kalktılar, Adil Dede
- Haydi kalın sağlıcakla iyi dersler
- -Sağoll.!