Doğrucu Davut Şiiri - Olgun Albayrak

Doğrucu Davut

Size bir doğrucunun sîretini çizeyim
Suretine lüzum yok, sirke satar bu Davut
İnmiş yayla düzünden, demiş ki bir gezeyim
Oba oba dolaşıp kurşun atar bu Davut

Sanki bir Deli Dumrul, dünyaya kurmuş sırat
Geçmeyin köprüsünden kimse almadı berat
Hem de sivri külahlı, sivri dilli Hacivat
Yarım aydın misali kalem tutar bu Davut

Dokunsan damarına, keser, biçer diliyle
Tevazudan nasipsiz, öte iter eliyle
Nice mecnun sıfatı karıştırır veliyle
Mizanını ters kurmuş, eğri tartar bu Davut

Tanrı misafiridir; hürmet, ikram edersin
Tevellüdü gereği hep ardından gidersin
A be Derviş yürekli, sen bununla n’edersin
Her dem kibir üstüne kibir katar bu Davut

Elinde bir şecere, tıyneti kan üstüne
Nice şeyden yaralı, girmiş kuzu postuna
Bir inadı tutmasın, zehir kusar dostuna
Keseri kendisine doğru yontar bu Davut

Hangi asırdayız biz, kim Ali’dir, kim Ömer?
Tabutuna koymadan evlat babayı gömer
Bizimkinin elinde paslı çivili semer
Bir ona kor bir buna; batar, batar bu Davut

Alnı secde görür mü bilmiyorum beş vakit
Ölçü kalp temizliği, yeni çıktı bu akit
Hiç düşmemiş başına ne zafiyet ne de bit
Bin yıllık itikadı gün gün yırtar bu Davut

Sanır ki o dünyanın fazilet abidesi
Sanır ki herkes zalim, kendi mazlumun sesi
Kabuğunda yaşayan sonbahar kestanesi
Destanını yazmasak bir gün artar bu Davut.