Doğmayın Çocuklar Şiiri - Mehmet Ay 2

DOĞMAYIN ÇOCUKLAR

Ben bir bireyim ama biraz suçlu,
İnsanlık azdı doğmayın çocuklar.!
Gülerler yalandan hemde çok güçlü,
İnsanlık azdı doğmayın çocuklar.!

Nedir ey sabiler benim sandıgım,
Haldan anlamayan şerhe kandıgım,
Ataşlar harlanmış içte yandıgım,
İnsanlık azdı doğmayın çocuklar.!

Düşünce çıkardır gaflet uyuyor,
Aşkın karnesinden hesap alıyor,
Düşünde cenneti huri sayıyor,
İnsanlık azdı doğmayın çocuklar.!

Niyâzı şıh’adır minder altında,
İnançlar hürafa yalan şerhinde,
Yavru ceylan ölür yılan zehrinde,
İnsanlık azdı doğmayın çocuklar.

İkrarlı dostluklar tarihte kaldı,
Kadını yok saydı aşağı aldı,
İnsanı derdiyle belaya saldı,
İnsanlık azdı doğmayın çocuklar.

İkrarı ikrar olan dost kalmadı,
Doluya koydum boşlar almadı,
Güllerin etri tükendi olmadı,
İnsanlık azdı doğmayın çocuklar.!

Şevk’i kalmadı aşk denen duyğuda,
Ekmekler zehirli oldu olmada,
Muhabbet küfürdür herkes saymada,
İnsanlık azdı doğmayın çocuklar.!

Bu günler bulanık, yarın karanlık,
Yavru şahan döner gökte seyranlık,
Dağlar ilen taşlar oldu betonluk,
İnsanlık azdı doğmayın çocuklar.!

Kırlarda çiçekler açmıyor artık,
Çocuklar sokaktan bakmıyor artık,
Kör ebe saklambaç olmuyor artık,
İnsanlık azdı doğmayın çocuklar.

Miadı âlemde seyran eyledi,
Damağım kurudu dilim söyledi,
Kalmayan hatıra baktı ağladı,
İnsanlık azdı doğmayın çocuklar.!
17.11.22 / Saat 12,00
MİADI (Mehmet AY)