Doğmayan Umut (223) Şiiri - İbrahim Arslan

Doğmadı umudum benim,
Görmedim rüyamda bile
Yemyeşil bir hayat...
Akarsular- vadiler...
Olmadı küçücük bir evim,
Nerdedir huzur
Hep para- pulla mı olur?
…
Aradım,
Hangi şehrin sokaklarında
Hangi denizin kıyısında bilmeden...
Gökyüzünü seyrettim umutsuzca
Her köşe başında
Aynı hayali görmekten sıkıldım...
Hangi şehir bu bilmiyorum,
Aradığımın da ama
Bitmedi umudum benim.
Doğmadı umudum benim.
…
Yarın belki güneş gibi girecek hayatıma,
Belki de sonra hayatıma kastedecek.
Olsun... Onsuz anlamsızım.
İçtiğim sudan tat almadığımın,
Ve ruhsuz ruhsuz dolandığımın
Farkındayım...
Benim elimden tutacak.
Beni çekecek bu kavga- gürültüden.
Yaşamaya başlayacağım,
Bir küçük çocuğun ki gibi...
…
Daha doğmadı umudum benim,
...
Bir salıncak kurulacak,
Büyük bir ağacın dalına
Yanımda O olacak,
Küçük bir kız çocuğu ve
El- ele hayata tutunacağız beraber...
…
Hep karamsarlık ektim tarlama,
Umut ekemedİm.
Uyanmayacaktım uykumdan,
Yağmur yağmasa...
Yüzüme yağmur damlası düşmese.
Islanmak, sırılsıklam olmayı istiyorum
Yüzümde yağmur damlası...
Gökyüzüne bakıp bakıp ağlamayı.
Ben yaşamadım bazıları gibi rüyada,
Ben yaşar gibi, yaşamak için... Yaşamadım.
Elbet biri de anacak beni
Biri de yürüyecek yürüdüğüm yollardan.
Ben ölsemde.
Yaşayacağım yine birinin kalbinde.
Daha doğmadı umudum benim,
Doğmadı, DOĞACAK...
20.03.2009